çayır

 

sonu olmayan bir çayırdayım.

gözlerimin ulaştığı en uzak o noktada

ve hatta ufkun gerisinde bile

görebiliyorum,

sarı çiçekler.

sert karasal sesleniyor:

- çok zorladım sizleri

karla, tipiyle, ayazla.

minnetimin göstergesi

bu hediyemi kabul ediniz!

böyle dediğini farz ediyorum en azından.

tek duyabildiğim tanıdık bir şarkı

kilometrelerce öteden kulağıma çalınan.

evim çağırıyor beni.

önümdeki manzaradan kendimi alamadığımı bilse

bana çok kızardı.

 

elim, kolum, bacağım,

saçlarım,

her bir yanımı sarmış.

ruhumda bile yer bulmuş,

sarı çiçekler.

içime bakıyorum:

çiçek açmış ciğerlerim.

yine de yılanda, çıyanda aklım.

diz boyu otlarda nasıl da saklanmışlardır,

pusu kurmuşlardır, ah!

ah benim korkaklığım!