her şey bir illüzyon bu diyarda

 
gözlerini kapattığı vakit
kendini tanıdık bir yerde bulurdu.
dünya devrederdi sürekli
aynı hızda, aynı yörüngede;
cevaplar hep aynıydı.
            bu diyar onların!
            sabahları uyanıp
            geceleri başını yastığa gömenlerin diyarı!
göğe baksan hep aynı mavi,
yola düşsen hep aynı gri.
hep aynı caddede yürüyen
yalnızca biri ol, yüzlerce insanın içinde.
            her şey elbet geçer.

gözler sonsuza dek kapalı kalmaz lakin!
dikişler patladı mı bir gün,
tek damla yaş yahut tek bir bakışla;
açıldı mı, o vakit fena…
doymazsın,
doyuramazsın kendini:
            memnuniyet bir rüya!
gözkapaklarının ardına kalır
tüm o aldatmalar.
gözbebeğine bir ışık yansır,
başka bir “sen”i görürsün,
işte o zaman…
gök mavi olmaz,
parçalanır yollar;
                yaratma vaktidir hepsini baştan! 

tam da o andaydı.
bulutlar altında bir gece yarısı,
dudakları aralandı.
            masam hep dağınıktır benim,
            en az aklım kadar!
            boğuluyorum, boğuluyorum bu boşlukta.
bir çift göz vardı karşıda,
elini saran bir el,
kalbini saran bir kalp.
            bu sen değilsin
            ancak her kimse,
            yalnızca senin suçun

korkmuştu hep.
korkmuştu,
korkmuştu fırsatını yaratmaktan.
geçemezdi sınırları
-o sınırlar ki ezelden gelir-
fakat çizgiye basmıştı
bazı zamanlar.
ufku izlemişti
uzun uzun,
yalnızca bak...
            suçluyum.
            ben hiç cesur olmadım.
            belki,
                belki zamanıdır çizgiyi aşmanın!

öyle bir saniyeydi:
açıldı gözleri,
bir anda gördü.
attığı ilk adım,
oynadığı ilk oyun,
sürdüğü ilk bisiklet,
gördüğü ilk ölüm, sevdiği ilk ruh,
kırdığı ilk kalp.
doğumuyla başlamış bir film şeridi.

birden bir farkındalık belirdi
zihninin ortasında ve
kafatası çatladı acıdan:

                ben hiç yaşamadım!